*" दुसरी पास "*
लेखक - विकास चव्हाण
" आज माझ्या युनिट टेस्टचा रिझल्ट आहे. १० ते ११ या वेळेत तुकडी ब मध्ये बघायला या. नाहीतर मी बोलणार नाही."
ही गोड धमकी आठवतंच मी माझ्या मुलीच्या दुसरीच्या वर्गात शिरलो.
माझ्या आधीही काही पालक हौसेनं निकाल बघायला आलेले. बाबापेक्षा आईंची संख्या जास्त.
मी बावरतच वर्गात नजर फिरवली. मला पाहताच अनपेक्षित लाभ झाल्यासारखी मुलगी उठून आनंदाने मला घेऊन टीचरकडे गेली न् म्हणाली, "माय फादर."
मीही 'गुडमॉर्निंग' म्हणालो.
टीचरनी एक कागद दिला व म्हणाल्या, "हिच्या नावापुढे सही करा."
मुलीनं रोल नंबरवरून नाव शोधलं. सही करताना लक्षात आलं की आधीच्या तिन्ही सह्या आईच्या होत्या. मनात विचार आला, खरेच एवढे बिझी आहोत का आपण?
विचारतच सही केली. टीचरनी एक्झाम पेपर्स माझ्याकडे दिले न म्हणाल्या, "बसून बघा सगळे पेपर." असं म्हणून टीचर बाकीच्या पालकांच्या शंका सोडवू लागल्या.
मी तिच्या बेंचवर कसातरी बसलो. बाजुला माझं बाळ.
अगोदर सगळ्या पेपरवरचे मार्क्स पाहिले.
४० पैकी ३५, ३६ कुठे ३२.
टीचरजवळ १ मार्क गेला म्हणून मुलांची काळजी करणाऱ्यांची गर्दी बघून माझी मुलगी पहिल्या ५ मध्ये काय, १० मध्येही नसेल, याची खात्री झाली.
मीही मग चुकलेली प्रश्नोत्तरे बघायला लागलो.
उत्तरे व्यवस्थित सुवाच्य सुटसुटीत लिहिलेली. चुकीचं उत्तरही छान लिहिलेलं.
मी तिच्याकडे पाहताच ती हसत जीभ चावायची.
तिने असं केलं की मी रागवू शकत नाही म्हणून.
"बाबा, इथे माझी गडबड झाली म्हणून चुकलं."
"आता तुला याचं बरोबर उत्तर माहित आहे का ?" मी.
"हो. सगळी माहीत आहेत."
"मग ठिक आहे. चुकू दे उत्तर. मार्क मिळालेत समज."
"कसं काय?" ती गोंधळली.
"बरोबर उत्तरे विसरण्यापेक्षा चुकलेले प्रश्न लक्षात ठेवलेले बरे!" मी उत्तरलो.
ती परत, का?
"कळेल नंतर." मी
मीही भरभर पेपर बघितले व टीचरना परत दिले. धन्यवाद देऊन मुलीला घेऊन बाहेर पडलो.
तिला उचलून कडेवर घेऊन पायऱ्या उतरत होतो; तेवढ्यात जिन्यात इंग्रजीत सुविचार दिसले. तिला ते वाचायला लावले. तिने ते वाचले पण अर्थ तिला कळाला नव्हता.
मग मी तिला ते सुविचार उदाहरणासहित समजावून दिले. पहिल्या मजल्यावर येईस्तोवर तिला एक सुविचार पाठही झाला.
अचानक काहीतरी आठवल्यासारखं मुलीनं विचारलं, बाबा तुम्ही टीचरना काहीच का नाही विचारलं?
"काहीच म्हणजे ?"
"म्हणजे की मार्क कमी का मिळाले, मी दंगा करते का ते? घरी कधीकधी दमवते, टीव्ही बघत अभ्यास करते, अशी तक्रार पण नाही."
मला हसू आलं.
मी तिला हसतच विचारलं, "तू शाळेत कचरा करतेस का?"
"नाही." ती.
"सगळ्या टीचरना रिस्पेक्ट देतेस?"
"हो."
" तुझ्याजवळ नेहमी एक इरेजर, शार्पनर, पेन्सिल एक्स्ट्रा असते. ते तू कुणाला लागले तर लगेच देतेस ?"
" हो. "
"रोज एकाच बेंचवर न बसता सगळ्यांशी मैत्री करतेस?
" हो."
" नेहमी खरं बोलतेस?"
परत " हो."
"लगेचच मनापासून सॉरी आणि थॅंक्यू म्हणतेस ना?
"हो बाबा हो, किती विचारताय हो."
"मग ठिक आहे बेटा. या बदल्यात थोडे मार्क गेले, अध्येमध्ये घरी दमवलं तर चालतंय मग." मी म्हणालो.
का पण ?
"हेच तर शिकायचंय आता तुला."
"आणि मार्क, शिक्षण, पहिला नंबर ?
"बेटा दुसरीचे मार्क दाखवून जीवनात काही मिळणार नाही आणि शिक्षण काय? कायम चालूच असतं."
सगळं तिच्या डोक्यावरून गेलेलं. ती जरा उचकूनच म्हणाली,
"बाबा, मी मोठी झाल्यावर मला तुम्ही नक्की काय करणार आहात ?"
तिच्या डोळ्यात बघून मी म्हणालो, "सुसंस्कृत."
परत एकदा डोक्यावरून गेलं. कळावं म्हणून ती म्हणाली, त्यासाठी मी काय करायचं नक्की. "
मीही लगेच तिला धीर देत म्हणालो,
"फार काही नकोस करू. आता जशी आहेस तशीच तू कायम राहा."
"मग ठिक आहे बाबा."
तिच्या जीवात जीव आला.
एक दोन पायऱ्या उतरल्यावर ती परत म्हणाली, "बाबा, माझा रिझल्ट काय होता?
तो तर मी पाहिलाच नाही की !
"मी म्हणालो, रिझल्ट ?
तू दुसरी पास होणार!"
पास शब्द ऐकताच, तिचा चेहरा आणखी खुलला. माझ्या खांद्यावर मान ठेऊन लाडीक स्वरात कानात म्हणाली,
"म्हणजे बाबा, आजही तुम्ही मला एक बटरस्कॉच आईस्क्रिम देणार ना ?"
मीही हसत तिला घट्ट छातीशी धरत म्हटलं, "येस्स".
®©
विकास चव्हाण.
कोल्हापूर.
९४२२७४८२७१
आवडल्यास लेखकाच्या नावाने शेअर करायला हरकत नाही. नाव वगळू वा बदलू नये. वाचकांना संपर्क करता येईल.
धन्यवाद!